Μόλις άκουγες τις πρώτες νότες από το «Industrial Silence», περισσότερα από είκοσι δύο χρόνια πριν, ακόμα και αν. δεν ήξερες περί τίνος επρόκειτο καταλάβαινες ότι ερχόταν από κάπου βόρεια, πολύ βόρεια. Όταν μάθαινες ότι ήταν το ντεμπούτο album μιας νέας νορβηγικής μπάντας πολλά πράγματα έμπαιναν στη θέση τους. Θα έμπαιναν ακόμα περισσότερο με άλλα τέσσερα συνολικά albums ώσπου ο ξαφνικός – και σε μεγάλο βαθμό ακόμα ανεξήγητος – θάνατος του κιθαρίστα Robert Burås το 2007 έβαλε αναγκαστικά ένα τέλος. Ο τραγουδιστής και ηγετική φυσιογνωμία του γκρουπ Sivert Høyem και ο μπασίστας Frode Jacobsen ολοκλήρωσαν τον τελευταίο, ομότιτλο δίσκο που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά περισσότερο από πείσμα και σαν φόρο τιμής στη μνήμη του και μετά από μια αποχαιρετιστήρια περιοδεία διαλύθηκαν χωρίς περιττές τυμπανοκρουσίες.
Για δέκα χρόνια ο Sivert Høyem συνέχισε μια προσωπική διαδρομή που είχε ξεκινήσει ήδη πριν την διάλυση του συγκροτήματος η οποία γινόταν όλο και πιο λαμπρή και επιτυχημένη. Όμως τα προηγούμενα περίπου δέκα χρόνια και όσα είχαν κάνει και καταφέρει οι Madrugada δεν έλεγαν να ξεχαστούν αλλά αντίθετα αποκτούσαν όλο και περισσότερο την αίγλη του μύθου. Στις συναυλίες του Høyem πάντα του ζητούσαν να παίξει και δικά τους τραγούδια και σχεδόν ποτέ δεν το αρνήθηκε.
Η επέτειος των είκοσι ετών από την κυκλοφορία του ιστορικού, αν όχι κλασικού πια, «Industrial Silence» το ’19 έγινε αφορμή όχι μόνο να αρχίσουν να επικοινωνούν πιο συχνά ο Sivert Høyem και ο Frode Jacobsen αλλά και να τους δημιουργηθεί η επιθυμία να ξαναπαίξουν μαζί. Προσκάλεσαν μάλιστα και τον αρχικό ντράμερ τ – είχε αποχωρήσει μετά από ένα διάστημα - Jon Lauvland Pettersen έτσι ώστε τα τρία από τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη της μπάντας να είναι και πάλι εκεί. Τον Robert Burås δεν σκέφτηκαν ούτε για μια στιγμή να τον «αντικαταστήσουν» και για αυτό στη θέση του έφεραν δύο όχι απλά εξαίρετους κιθαρίστες (και κιμπορντίστες) αλλά από τους καλύτερους Νορβηγούς μουσικούς, τους Cato “Salsa” Thomassen και Christer Knutsen, γνωστούς και με το παραπάνω στον Høyem καθώς είναι μέλη της live μπάντας του.
Ετσι, για πρώτη φορά κουιντέτο πλέον, πραγματοποίησαν την θριαμβευτική ευρωπαϊκή «Industrial Silence» περιοδεία το ’19 που στο πλαίσιο της πέρασαν και από τις πρώην εγκαταστάσεις του Τάε Κβο Ντο στο Φάληρο για μια καταπληκτική συναυλία παρά τον άχαρο και ακατάλληλο – για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον – χώρο. Λίγο πριν την έναρξη της περιοδείας μάλιστα είχαν κυκλοφορήσει και ένα όμορφο καινούριο τραγούδι, το «Half Light» από το soundtrack της ταινίας «Amudsen», που έκανε πολλούς/ές να μιλήσουν για επανένωση αλλά δεν φάνηκε να υπάρχει κάποια συνέχεια μετά το πέρας της περιοδείας.
Δυόμιση χρόνια όμως αργότερα που στο μεγαλύτερο διάστημα τους ο πλανήτης δοκιμάζεται από μια πανδημία οι συνθήκες και τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Πριν λίγους μήνες εμφανίστηκε από το πουθενά ένα νέο single των Madrugada για να το ακολουθήσει λίγο αργότερα ένα δεύτερο και πριν λίγες ημέρες ένα τρίτο. Δεν λέγεται ακόμα πολύ ανοιχτά, δεν έχει καν δημοσιοποιηθεί στο site του γκρουπ αλλά ένα νέο album, το έκτο κατά σειρά, έρχεται δέκα τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενο τον Φεβρουάριο.
Τα βίντεο αυτών των τραγουδιών, όλα τους σε σκηνοθεσία του Eivind Holmboe, είναι πολύ ιδιαίτερα και διαφορετικά από τα συνηθισμένα. Πριν από όλα τα τραγούδια δεν ακούγονται σε playback από την ηχογράφηση τους αλλά παίζονται ζωντανά και μάλιστα στο Vesterålen, μιαν από τις βορειότερες περιοχές της Νορβηγίας από την οποία κατάγονται τα μέλη των Madrugada. Το πρώτο, ένα μάλλον τυπικό ερωτικό τραγούδι του γκρουπ με τίτλο «Nobody Loves You Like I Do», έχει ένα πολύ «κόντρα» βίντεο καθώς ουσιαστικά πρωταγωνιστής του είναι ένας ηλικιωμένος άντρας με βασανισμένο πρόσωπο, τσακισμένος από μια απώλεια - ή μήπως από μια απουσία τόσο οδυνηρή όσο και μια απώλεια;
https://www.youtube.com/watch?v=eZc16uncwnQ
Σε εκείνο του «Dreams At Midnight» όμως τα πράγματα αλλάζουν. Με ΄ένα απομονωμένο ξύλινο σπίτι να καίγεται πίσω τους χωρίς όμως να μπορεί να τους ζεστάνει καθώς παίζουν υπό κυριολεκτικά πολική θερμοκρασία και με τους πυροσβέστες να περνούν ανάμεσα τους για να σβήσουν την φωτιά δίχως όμως ούτε οι μεν ούτε οι δε να δίνουν καμία σημασία στους άλλους ενώ ο Sivert τραγουδάει «κανείς δεν νοιάζεται για τα όνειρα που κάνεις τα μεσάνυχτα» καταλαβαίνεις ότι αυτά τα τραγούδια γεννήθηκαν μέσα στην πανδημία και αποτυπώνουν την νέα πραγματικότητα που αυτή διαμορφώνει, είναι προϊόντα της απομόνωσης κα εντέλει της αποξένωσης της καραντίνας. Το ύφος και ο ήχος simple, raw and vital, ο μόνος τρόπος πια που μπορεί και αξίζει να παίζεται αυτό το οποίο λέμε rock το 2021.
https://www.youtube.com/watch?v=mQnTw8vyDAU
Τέλος το «The World Could Be Falling Down» είναι το πλέον «πανδημικό» τραγούδι από τα τρία και αυτό φαίνεται και με το παραπάνω στο βίντεο. Ένα spiked ενορχηστρωτικά και εκτελεστικά mid tempo κομμάτι με τον Sivert Høyem να τραγουδά «τόσα πολλά που μπορείς να κάνεις για την αγάπη» και με τους/τις κατοίκους της περιοχής, μεγαλύτερους/ες αλλά κυρίως νεότερους/ες και μικρότερους/ες, να κατευθύνονται προς την παραλία και να μένουν εκεί, στην άκρη ενός φιόρδ, ο ένας/μία δίπλα στον/στην άλλο/η, κοιτάζοντας την θάλασσα μέσα στην παγωνιά, μια εικόνα που δεν θα μπορούσε να στέλνει περισσότερο το μήνυμα της ανθρωπιάς, της αλληλοκατανόησης και πάνω από όλα της αλληλεγγύης, μοναδικών μέσων για να παραμείνει η ανθρωπότητα όρθια, να ξανασταθούμε όλοι και όλες στα πόδια μας και να αντιμετωπίσουμε τον post covid κόσμο που κάποια στιγμή θα έρθει και ήδη φαίνεται πόσο διαφορετικός θα είναι από τον πριν από αυτόν.
https://www.youtube.com/watch?v=fE7atpl_yCc
Θα ακολουθήσουν άλλα τέσσερα τραγούδια και ισάριθμα βίντεο, όλα γυρισμένα από τον Eivind Holmboe στον ίδιο τόπο και με τον ίδιο τρόπο, συνολικά δηλαδή επτά, μέχρι την κυκλοφορία του album. Στο μεταξύ όμως την Τρίτη 16 Νοεμβρίου οι Madrugada έρχονται στην Αθήνα, σε μιαν επίσκεψη – αστραπή, για μια συνέντευξη Τύπου που θα πραγματοποιηθεί σε ένα νέο χώρο, κοντά στη Βαρβάκειο αγορά, στην οποία θα προαναγγείλουν τον δίσκο.
Εκεί, σε μια άλλου τύπου κα για διαφορετικούς λόγους «Industrial Silence», ελπίζω να έχω την ευκαιρία να ρωτήσω τον Sivert για φασίστες τοξοβόλους που «εμπνέονται» από το πνεύμα των Βίκινγκ και τους μιμούνται, όπως τον είχα ρωτήσει και για τον Μπρέιγιαβικ λίγο μετά το γεγονός. Αν το καταφέρω ξέρω ότι θα μου απαντήσει όπως και τότε, ότι ενώ αγαπάει πολύ τη χώρα του και τους ανθρώπους της υπάρχουν πάρα πολλά που δεν καταλαβαίνει ή και δεν θέλει να πιστέψει για αυτήν. Δύσκολο να αδικήσεις για αυτό τον γιο ενός δασολόγου και μιας προοδευτικής πολιτικού ο οποίος σπούδασε Ιστορία αλλά αυτά δεν αρκούν για να κατανοήσει το παράδοξο που λέγεται Νορβηγία, αυτή η υπερβόρεια, παγωμένη ακόμα κα το καλοκαίρι, χώρα με την τριπλάσια έκταση της Ελλάδας αλλά μόλις πεντέμιση εκατομμύρια πληθυσμό, την μόνη μαζί με την Ελβετία που είναι μέλη μόνον οικονομικά και όχι πολιτικά της ΕΕ και τέλος κοιτίδα του black metal (με κάποια από τα συγκροτήματα του οποίου έχει συνεργαστεί και ο ίδιος, όχι τόσο για μουσικούς λόγους όπως μου έχει πει αλλά για την πλάκα του να προσπαθείς να τραγουδήσεις κανονικά ενώ πίσω σου υπάρχει αυτός ο ορυμαγδός!). Αυτό πάντως θα είναι αρκετό για τώρα, τα υπόλοιπα, για το νέο album, θα τα πούμε όπως συνήθως σε μια τηλεφωνική συνέντευξη λίγο πριν την κυκλοφορία του.
No comments:
Post a Comment